In zijn recente afscheidsinterviews drukte mijn flamboyante federale collega Frank Van Massenhove, topman Federale Overheidsdienst Sociale Zekerheid, zijn teleurstelling uit over het falen van de politiek én het sociaal overleg. Hij verwees daarbij herhaaldelijk naar de ‘drama-democratie’, een begrip van socioloog Marc Elchardus om een bestel te benoemen dat enkel maar in beweging schiet als het op het punt staat van de klif te storten. Het gebrek aan visie en langetermijndenken wordt hierin aan de kaak gesteld. Met deze kritiek staat Van Massenhoven niet alleen. Het volstaat om de columns te lezen van opiniemakers zoals Ive Marx, Marc De Vos, Stijn Baert, Rik Van Cauwelaert, Guy Tegenbos, Jan Denys e.a. Ze zijn dan ook niet verbaasd dat België in de internationale rankings niet erg hoog scoort en soms zelfs kostbaar terrein verliet. De recente studie van het Itinera Institute ‘What is at stake in the 2019 elections?’ is ter zake veelzeggend.
Niet verwonderlijk dat er meer en meer stemmen opgaan om ook in Vlaanderen een soort Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid à la Nederland op te richten. Zo’n Raad moet beleidsmakers faciliteren in het maken van de juiste maatschappelijke keuzes voor de toekomst. Hoe zeer ik dit initiatief ook verwelkom, dergelijke ‘Toekomst-Raad’ zal pas echt impact hebben indien we meer leiderschap krijgen in de politiek én het sociaal overleg. Want daar knelt het schoentje. We missen ‘leiderschap’. Een holistische, verbindende en strategische visie is vér zoek. We hebben nood aan politici en sociale partners die de moed opbrengen om een langetermijnstrategie uit te werken en hun achterban te inspireren met hun visie. Vandaag overheerst een zuivere technocratische managementlogica op alle niveaus: kortetermijnobjectieven, beheer van processen, registratiewoede, formalisering en bureaucratisering, kleine incrementele verbeteringen en optimalisatie-oefeningen… Terwijl de wereld snel verandert en ons confronteert met disruptieve uitdagingen die te maken hebben met digitalisering, robotisering, vergrijzing, klimaatverandering en globalisering…
De VUCA-wereld vertalen in beheerprocessen vanuit een kortetermijnperspectief is verloren moeite en energie. We hebben uiterst deskundige academici en inhoudelijke experten die onderbouwde future-proof scenario’s en beleidskaders kunnen uitwerken op vlak van arbeidsmarktbeleid, klimaatverandering, onderwijs, mobiliteit, sociale zekerheid, ruimtelijk beleid etc… Maar de moed, het leiderschap ontbreekt om doorbraken te formuleren en mensen hiervan te overtuigen. We moeten dus dringend op zoek naar Captains of Society… Managers kunnen vervangen worden door robots, leiders niet!
vrijdag 14 juni 2019
woensdag 8 mei 2019
De 21e-eeuwse onderneming
Dat de digitalisering nieuwe competenties vraagt, is inmiddels een vanzelfsprekendheid. Het Europese beleidskader legt daarbij sterk de nadruk op de 21e-eeuwse vaardigheden die de werkende nodige heeft om wendbaar en weerbaar te zijn in een snel veranderde wereld. In mijn boek “No Jobs” ga ik dieper in op deze vaardigheden die niet alleen nodig zijn omwille van de digitale transformatie van economie en samenleving maar ook omwille van andere belangrijke maatschappelijke evoluties zoals de toegenomen diversiteit, de globalisering en de klimaatverandering. Maar toegegeven deze benadering legt de focus en de verantwoordelijkheid te zeer bij het individu… Bestaat er ook zoiets als een competentieprofiel voor de onderneming van de 21e eeuw?
De “Sustainable Development Goals” (SDG) van de Verenigde Naties vormen een raamwerk om de 21e eeuwse organisatie in te richten. Deze 17 doelstellingen moeten zorgen voor een klimaat van duurzame ontwikkeling op het niveau van de wereld, landen, organisaties en burgers. De doelstellingen maken een geïntegreerde benadering van de verschillende dimensies inzake duurzame ontwikkeling (gezondheid en welzijn, onderwijskwaliteit, justitie, armoedebestrijding, waardig werk, economische groei, gendergelijkheid, ecologie,…) mogelijk omdat ze met elkaar gelinkt zijn.
De doelstellingen zijn van iedereen (ondertekend door alle VN-lidstaten), voor iedereen (niemand mag worden uitgesloten) en door iedereen (op elk niveau… van elk individu tot elke organisatie-vorm). Ze vormen m.a.w. ook een kader voor ondernemingen en organisaties.
Dat dit geen theoretisch kader is, maar een concreet handelingskader mag blijken uit de inmiddels honderden ondernemingen in België die hiermee in hun strategie en acties rekening houden. Als juryvoorzitter van de CSR Professional of the Year Award stel ik vast hoe meer en meer grote én kleine bedrijven, starters en stabilisatoren, private en publieke organisaties, hun business laten inspireren door deze SDG’s. Ook organisaties die als kernactiviteit één van de SDG’s hebben bvb groene-energie-producenten, NGO’s en onderwijs- en vormingsverstrekkers, versterken hun kernactiviteiten door ook op de andere SDG-domeinen impact te willen realiseren.
Hét referentiekader bestaat dus én de voorbeelden zijn aanwezig!
Nu komt het er vooreerst op aan om dit kader echt te integreren én in organisatie-beleid én in faciliterend overheidsbeleid. En vandaaruit ook de link te leggen naar het medewerkersbeleid via een toekomstgedreven HR-, loopbaan- en vormingsbeleid. Zo zal de 21e eeuwse onderneming werknemers includeren met de 21e eeuwse vaardigheden en vinden deze werknemers een vertrouwde stek in een 21e eeuwse onderneming.
De “Sustainable Development Goals” (SDG) van de Verenigde Naties vormen een raamwerk om de 21e eeuwse organisatie in te richten. Deze 17 doelstellingen moeten zorgen voor een klimaat van duurzame ontwikkeling op het niveau van de wereld, landen, organisaties en burgers. De doelstellingen maken een geïntegreerde benadering van de verschillende dimensies inzake duurzame ontwikkeling (gezondheid en welzijn, onderwijskwaliteit, justitie, armoedebestrijding, waardig werk, economische groei, gendergelijkheid, ecologie,…) mogelijk omdat ze met elkaar gelinkt zijn.
De doelstellingen zijn van iedereen (ondertekend door alle VN-lidstaten), voor iedereen (niemand mag worden uitgesloten) en door iedereen (op elk niveau… van elk individu tot elke organisatie-vorm). Ze vormen m.a.w. ook een kader voor ondernemingen en organisaties.
Dat dit geen theoretisch kader is, maar een concreet handelingskader mag blijken uit de inmiddels honderden ondernemingen in België die hiermee in hun strategie en acties rekening houden. Als juryvoorzitter van de CSR Professional of the Year Award stel ik vast hoe meer en meer grote én kleine bedrijven, starters en stabilisatoren, private en publieke organisaties, hun business laten inspireren door deze SDG’s. Ook organisaties die als kernactiviteit één van de SDG’s hebben bvb groene-energie-producenten, NGO’s en onderwijs- en vormingsverstrekkers, versterken hun kernactiviteiten door ook op de andere SDG-domeinen impact te willen realiseren.
Hét referentiekader bestaat dus én de voorbeelden zijn aanwezig!
Nu komt het er vooreerst op aan om dit kader echt te integreren én in organisatie-beleid én in faciliterend overheidsbeleid. En vandaaruit ook de link te leggen naar het medewerkersbeleid via een toekomstgedreven HR-, loopbaan- en vormingsbeleid. Zo zal de 21e eeuwse onderneming werknemers includeren met de 21e eeuwse vaardigheden en vinden deze werknemers een vertrouwde stek in een 21e eeuwse onderneming.
dinsdag 12 februari 2019
Thuis
Ja, ik geef toe... ik ben een fan van de Een-soap ‘Thuis’. Dat heeft niet zozeer te maken met het feit dat mijn moeder al jarenlang een fervente Thuis-kijkster is maar wel met het feit dat deze serie maatschappelijke issues niet uit de weg gaat: homosexualiteit, ALS, diversiteit, transgender, integratie van ex-gedetineerden, zelfdoding, vluchtmisdrijven, alleenstaand ouderschap, racisme, alcoholverslaving, euthanasie... kwamen al allemaal aan bod de voorbije jaren. Zo bereiken deze onderwerpen het grote publiek op een zachte en bijna intuïtieve manier.
Maar nu wil ik het hebben over aflevering 4517 van ‘Thuis’. Bob en Lowie, de oprichters van de start-up Boowie, zoeken hun eerste werknemer. Na veel discussie hebben ze zelf een competentieprofiel opgesteld en op hun website geplaatst. Helaas zonder directe respons. Louis merkt op dat het profiel toch wat zwaar en droog overkomt door de opsomming van zoveel vaardigheden die vereist zijn. Bob, de rationalist, vindt dat dit juist goed is want dat profiel zoeken ze toch. Wanneer Lowie opmerkt dat ze dan nog vergeten zijn een diploma te vermelden, repliceert Bob dat ‘skills’ belangrijker zijn dan een diploma. Waarop Lowie repliceert dat hij inderdaad veel meer geleerd heeft bij Boowie dan vooralsnog op de universiteit...
Daarmee verwerft de thematiek ‘het leven zoals het is op de Vlaamse arbeidsmarkt’ een plaats in deze populaire soapserie: de krapte op de arbeidsmarkt, de zoektocht naar de witte raaf, het schrijnend gebrek aan technologisch talent...
Bob en Lowie krijgen uiteindelijk twee kandidaten voor hun vacature. De schrijvers van de soapserie blijken hun werk goed te hebben gedaan door het aanwervingsbeleid van start ups te kopiëren voor Boowie. Het sollicitatiegesprek draait immers niet om diploma’s en strikte vacaturevereisten maar gaat over uitdagingen, competenties, betrokkenheid en waarden. De match-klik ontstaat spontaan tijdens het gesprek.
Het is maar de vraag of veel HR-managers naar ‘Thuis’ kijken. Als je ziet hoe veel bedrijven het nog erg moeilijk vinden om van vastgeroeste wervings- en selectiestrategieeen af te stappen, dan geven ze alvast niet thuis wanneer het erop aan komt op een andere manier talent aan te trekken en ontdekken. En dat is jammer want zo houden ze zelf de krapte op de arbeidsmarkt in stand.
Misschien moeten de schrijvers van ‘Thuis’ daarom nog een paar nieuwe afleveringen toevoegen waarin De Kabouters, het bedrijf van Adil, een leerling in duaal leren aanwerven, het advokatenkantoor van Karin en Tom een blinde management assistant te werk stellen, dokters Ann en Judith kunnen hun praktijk uitbreiden met een hoofddoekdragende zorgkundige of café De Frens een 64 jarige achter de toog zetten.
Maar nu wil ik het hebben over aflevering 4517 van ‘Thuis’. Bob en Lowie, de oprichters van de start-up Boowie, zoeken hun eerste werknemer. Na veel discussie hebben ze zelf een competentieprofiel opgesteld en op hun website geplaatst. Helaas zonder directe respons. Louis merkt op dat het profiel toch wat zwaar en droog overkomt door de opsomming van zoveel vaardigheden die vereist zijn. Bob, de rationalist, vindt dat dit juist goed is want dat profiel zoeken ze toch. Wanneer Lowie opmerkt dat ze dan nog vergeten zijn een diploma te vermelden, repliceert Bob dat ‘skills’ belangrijker zijn dan een diploma. Waarop Lowie repliceert dat hij inderdaad veel meer geleerd heeft bij Boowie dan vooralsnog op de universiteit...
Daarmee verwerft de thematiek ‘het leven zoals het is op de Vlaamse arbeidsmarkt’ een plaats in deze populaire soapserie: de krapte op de arbeidsmarkt, de zoektocht naar de witte raaf, het schrijnend gebrek aan technologisch talent...
Bob en Lowie krijgen uiteindelijk twee kandidaten voor hun vacature. De schrijvers van de soapserie blijken hun werk goed te hebben gedaan door het aanwervingsbeleid van start ups te kopiëren voor Boowie. Het sollicitatiegesprek draait immers niet om diploma’s en strikte vacaturevereisten maar gaat over uitdagingen, competenties, betrokkenheid en waarden. De match-klik ontstaat spontaan tijdens het gesprek.
Het is maar de vraag of veel HR-managers naar ‘Thuis’ kijken. Als je ziet hoe veel bedrijven het nog erg moeilijk vinden om van vastgeroeste wervings- en selectiestrategieeen af te stappen, dan geven ze alvast niet thuis wanneer het erop aan komt op een andere manier talent aan te trekken en ontdekken. En dat is jammer want zo houden ze zelf de krapte op de arbeidsmarkt in stand.
Misschien moeten de schrijvers van ‘Thuis’ daarom nog een paar nieuwe afleveringen toevoegen waarin De Kabouters, het bedrijf van Adil, een leerling in duaal leren aanwerven, het advokatenkantoor van Karin en Tom een blinde management assistant te werk stellen, dokters Ann en Judith kunnen hun praktijk uitbreiden met een hoofddoekdragende zorgkundige of café De Frens een 64 jarige achter de toog zetten.
woensdag 23 januari 2019
More punk!
Het Itinera Institute publiceerde recent een boekje ‘What is at stake in the 2019 elections?’. Hierin wordt de positie van ons land vergeleken aan de hand van internationale indices van de Wereldbank, OESO, World Economic Forum, Financial Times en diverse buitenlandse denktanken. Indices die verband houden met competitiviteit, werkgelegenheid, entrepreneurship, overheidsfinanciën, belastingen, geluk, logistiek, goed bestuur, ontwikkeling, innovatie, gezondheid, etc. Geen lectuur waar je, alle goed-nieuws-berichten van de regeringen ten spijt, gelukkig van wordt! Het globale beeld is dat België eerder tot de middenmoot behoort en voor heel wat indices erop achteruitgaat. Evident dus dat dit beleidsmakers moet wakker schudden… ook in Vlaanderen want – zo mag onze werkzaamheidsgraad fel afsteken t.o.v. die in Wallonië en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest – in Europees perspectief behoren we geenszins tot de koplopers…
Ik hoorde daarom opiniemakers beweren dat we meer rock-muziek nodig hebben in ons bestuurlijk apparaat, ons sociaal overlegmodel en onze bedrijven… Maar of dit zal helpen, durf ik sterk te betwijfelen. Toegegeven… rock-muziek brengt dynamiek, ambiance, zet mensen in beweging, laat mensen op en van het podium springen, … maar dat gaat ons nog niet doen springen in de internationale hitparades van die gerenommeerde instellingen. Daarvoor hebben we meer ‘punk’ nodig… Muziek die een shock teweegbrengt, disruptief is, onconventioneel, taboe-doorbrekend, het systeem ‘chargeert’, … Dat soort muziek brachten groepen zoals The Ramones, The Sex Pistols, The Clash, Rancid, Iggy and The Stooges, Bad Religion, Green Day, The Misfits, Social Distortion, The Dead Kennedy’s, … De namen van de bands waren al disruptief en veel zeggend, laat staan hun muziek…
Die punk-attitude hebben we ook nodig om de werking van onze instituties in vraag te durven stellen, taboes niet uit de weg gaand, out-of-the-box durven denkend… Vanuit zo’n kritische-shock-beogende houding moeten we een open dialoog met alle stakeholders durven aangaan… Aan die openheid ontbreekt het vandaag als ik de reacties zie van beleidsmakers en sociale partners op frisse maar confronterende ideeën van academici over bijvoorbeeld de verkruimeling en overgelaagdheid van ons sociaal overlegsysteem, de complexiteit van het staatshuishouden, de aanpak van armoede, de uitkeringsstelsels, de zwaarte van beroepen, het creëren van gelijke uitkomsten voor iedereen, ongeacht afkomst, leeftijd, geslacht, etc. Direct kruipt men in egelstellingen die elke echt noodzakelijke doorbraak hypothekeren. En zo houden we de wet van het behoud van de ellende en de imperfectie in stand. En kabbelen we voort… zonder te beseffen dat de golven ons achteruit sleuren in plaats van vooruit…
Meer punk dus! Challenge the system! Maar met een constuctieve houding die de mens centraal zet. En ‘punk’ kan echt ook wel diep-menselijk en hartverscheurend zijn zo blijkt uit de song ‘tainted with regret’ van Antwerpse streekpunkband the Heartaches: ‘Gimme shelter, I don’t wanna face the storm. Don’t think that I’ll pull thru this time. I can’t make it on my own. I feel sick and I feel sad. I feel sorry and I feel bad. And the pictures that I painted are tainted with regret.'
Ik hoorde daarom opiniemakers beweren dat we meer rock-muziek nodig hebben in ons bestuurlijk apparaat, ons sociaal overlegmodel en onze bedrijven… Maar of dit zal helpen, durf ik sterk te betwijfelen. Toegegeven… rock-muziek brengt dynamiek, ambiance, zet mensen in beweging, laat mensen op en van het podium springen, … maar dat gaat ons nog niet doen springen in de internationale hitparades van die gerenommeerde instellingen. Daarvoor hebben we meer ‘punk’ nodig… Muziek die een shock teweegbrengt, disruptief is, onconventioneel, taboe-doorbrekend, het systeem ‘chargeert’, … Dat soort muziek brachten groepen zoals The Ramones, The Sex Pistols, The Clash, Rancid, Iggy and The Stooges, Bad Religion, Green Day, The Misfits, Social Distortion, The Dead Kennedy’s, … De namen van de bands waren al disruptief en veel zeggend, laat staan hun muziek…
Die punk-attitude hebben we ook nodig om de werking van onze instituties in vraag te durven stellen, taboes niet uit de weg gaand, out-of-the-box durven denkend… Vanuit zo’n kritische-shock-beogende houding moeten we een open dialoog met alle stakeholders durven aangaan… Aan die openheid ontbreekt het vandaag als ik de reacties zie van beleidsmakers en sociale partners op frisse maar confronterende ideeën van academici over bijvoorbeeld de verkruimeling en overgelaagdheid van ons sociaal overlegsysteem, de complexiteit van het staatshuishouden, de aanpak van armoede, de uitkeringsstelsels, de zwaarte van beroepen, het creëren van gelijke uitkomsten voor iedereen, ongeacht afkomst, leeftijd, geslacht, etc. Direct kruipt men in egelstellingen die elke echt noodzakelijke doorbraak hypothekeren. En zo houden we de wet van het behoud van de ellende en de imperfectie in stand. En kabbelen we voort… zonder te beseffen dat de golven ons achteruit sleuren in plaats van vooruit…
Meer punk dus! Challenge the system! Maar met een constuctieve houding die de mens centraal zet. En ‘punk’ kan echt ook wel diep-menselijk en hartverscheurend zijn zo blijkt uit de song ‘tainted with regret’ van Antwerpse streekpunkband the Heartaches: ‘Gimme shelter, I don’t wanna face the storm. Don’t think that I’ll pull thru this time. I can’t make it on my own. I feel sick and I feel sad. I feel sorry and I feel bad. And the pictures that I painted are tainted with regret.'
Abonneren op:
Posts (Atom)
