Knagende knelpunten

Standaard Uitgeverij bracht recent een box op de markt met tien memorabele “Suske en Wiske”-albums ter gelegenheid van de 65^ste verjaardag van deze populaire stripreeks. Een echte aanrader voor iedereen die met de verhalen van Suske & Wiske, Lambik, Tante Sidonia, Jerom, Professor Barabas en Schanulleke is opgegroeid.

Maar minder bekend is de alternatieve albumbox “Suske en Wiske en de Knagende Knelpunten” die onlangs door de VDAB werd uitgegeven naar aanleiding van 25 jaar knelpuntberoepen op de Vlaamse arbeidsmarkt. We geven hierbij een overzicht van deze tien eveneens memorabele albums met hun onderwerp en de moraal van het verhaal.

De nieuwe kleren van de keizer

Hoe hard zijn we op ons uiterlijk gesteld? Hoe werken we elke dag aan ons voorkomen? Hoe vaak vragen we ons af of we er goed uit zien? Toegegeven, een beetje “présence” misstaat niet… ook niet op het werk of om werk te zoeken. Maar hoever moeten we daar in gaan… het sprookje van Hans Christian Andersen indachtig?

Er was immers vroeger de welbekende keizer die bijzonder ijdel was en meer bezig was met zijn uiterlijk dan met het regeren van het land. Elke dag stond hij voor de spiegel om zichzelf in zijn pronkende kleren te bewonderen. Hij dreef zijn kleermakers tot wanhoop omdat hij alsmaar méér, mooiere en exclusievere kleren wou. Al vlug werd  het beroep van keizerlijke kleermaker een knelpuntberoep want de ijdelheid van de keizer overtrof alles. Tot er zich op een dag een paar rondreizende malafide kleermakers aan het keizerlijk hof aanboden met de boodschap dat zij de keizerlijke wensen konden vervullen. Zij maakten een keizerlijk pak van zo’n exclusieve stof die enkel maar door slimme mensen kon worden gezien. Omdat noch de keizer noch zijn hovelingen zich als dommeriken wilden laten beschouwen, prezen ze het mooie, onzichtbare pak. De keizer liet zich dan ook gewillig dat zogezegd pak aanmeten en liep er mee door de straten te paraderen. Hij besefte niet dat hij letterlijk en figuurlijk in zijn blootje liep tot groot vermaak van de menigte.

Zijwieltjes?

Bij het lezen van een recente column van de Nederlandse hoogleraar Esther-Mirjam Sent over de zijwieltjes van de Nederlandse economie moest ik direct denken aan de voorbije zomer. Toen werd ik terug geconfronteerd met de existentiële vraag: heeft mijn kleinzoon Sid nog zijwieltjes nodig voor zijn fietsje of zou hij het al alleen kunnen? Als bekommerde opa wil je toch voorkomen dat je kleinkind te zwaar valt en pijnlijke schaafwonden oploopt. Maar bepamper ik hem daardoor niet teveel? Sta ik zijn ontwikkeling om zelfstandig te fietsen – al is dat door eens te vallen – niet in de weg? Gaat het om zijn zelfstandigheid of speel ik eerder op mijn “hulpverleningsvermogen”?